Αναβολή - Ματαίωση
Και η δική σου.
Πού πήγες σχολείο, φροντιστήριο, μπαλέτο, τένις, ποδόσφαιρο.
Πού μεγάλωσες, με ποιον, ποιανού παιδί είσαι; Κάτι μου θυμίζεις.
Πώς και από εδώ; Περνούσα. Τι σύμπτωση; Ποια σύμπτωση; Πώς σκηνοθετούμε τα πάντα γύρω μας.
Κι όλοι αυτοί που ξεφυτρώνουν δίπλα μας, που τα πρόσωπά τους μας γεμίζουν ηδονή γλυκιά της θύμησης, δεν είναι παρά τα ίδια τα παιδιά τα γεννημένα από την συνείδησή μας. Το υποσυνείδητο. Το όνειρο.
Πλάθουμε χαρακτήρες για να βγούμε από τα αδιέξοδα. Τα σκηνικά αλλάζουν. Τα χρώματα. Αδύνατη η συνοχή γι αυτό και χάνεται στις λεπτομέρειες. Και οι μορφές γίνονται παρόμοιες. Και οι ατάκες επαναλαμβάνονται. Μας τα 'παν κι άλλοι.
Ποιοι άλλοι; Οι ίδιοι ήταν. Εσύ. Εσύ το σενάριο, εσύ και ο πρωταγωνιστής. Ο σκηνοθέτης. Ο θεατής.
Τρέχεις να μαζέψεις τα κέρματα που εμφανίζονται ξαφνικά στο δρόμο. Έχεις βγει γυμνός. Ξυπόλυτος και ντρέπεσαι.
Ντύνεις τη γύμνια σου και την ονομάζεις μόδα. Μια ωραία λέξη για να περιγράψεις μια φοβία σου. Και το ξέρεις ότι είσαι μόνος. Από πάντα, από την αρχή.
Και όλα τριγύρω, μια προβολή του εαυτού μας, στην πιο περίπλοκη και ευφάνταστη μορφή. Να λέγαμε ότι ο θάνατος είναι το ξύπνημα.
Όταν δεν έχουμε με τι άλλο να παλέψουμε στους εφιάλτες μας.
Και παραλίγο να πιστέψω όλα αυτά που γράφω.
Και παραλίγο να ασπαστώ τις θεωρίες μου και να χαθώ και πάλι στην ονειροπόληση μιας ζωής, που προσυπογράφω.
Μα ευτυχώς που υπάρχουνε βλέμματα, που δε μου θυμίζουν τίποτα.
Παρά μόνο ότι υπάρχω. Και θα ΄ταν εύκολο το συμπέρασμα, να λέγαμε ότι ο θάνατος, είναι κι αυτός μια σκηνοθετημένη λύση στο όνειρό μας.
Μια λύση, όταν στερεύει η φαντασία.
0 comments: